Eve Dönüş... Ve Bazı Hisler!

 Çok güzel 10 ayımı tamamladım diyebilirim. Biraz duygusalım ve bir çok duygusu aynı anda hissediyorum. 1 saat içinde yeni karar alıp onu hayata geçirebiliyorum ya da tüm günü yatakta geçirebiliyorum kendime zaman tanımayı biliyorum. Yorgunum ve dinlenmeye ihtiyacım olduğunu hatırlatıyorumda kendime özellikle manevi olarak aşırı yorgun hissediyorum. Ailemi özledim her ne kadar burda ki insanlar ailenizin yerini doldurmaya çalışıyorda olsa olmuyor o samimiyeti yakalayamıyorsunuz. Hayatımı değiştirecek çok büyük kararlar almaya başladım 3 ay önce de aynısını düşünüyordum hatta günlüğüme ' şuan çok karışık hissediyorum ve hislerimi betimleyemiyorum, kaybolmuş hissediyorum, kendime zaman tanımalıyım.' yazmışım ve bunu 2 gün önce denk geldiğimde okudum ve gerçekten kafamda oluşan karmaşanın tek cevabı kendimle konuşabilmek için kendime zaman ayırmamda gizliymiş. Bununla beraber aklımda olan tüm planı değiştirip yeni bir plan oluşturmaya başladım. Evime dönmeme 15 gün kaldı ve büyük bir yaşam mücadelesi beni bekliyormuş gibi hissediyorum. Özellikle insanlar bakımından. Burada en dertsiz olduğum konu Amerikalıların kişiliği diyebilirim sanırım. Şimdiden yaşamaya başladım bunun zorluğunu. Unutmamak için buraya da aktarmak istiyorum durumu...

Amerika için burs kazandıktan sonra Amerikaya geldim ve süreç boyunca bana eğitim almam için ödeme yapıldı kısacası cebimden para çıkmadan bir yıl Amerika'da eğitim aldım... Bunun sonucunda da tamamlamam gereken projeler, dersler, ortalama gibi kriterleri var tabiki. Ülkeme dair proje yaratmamı istediklerinde öncelikle ağaç dikmeyi düşündüm çünkü ben buraya geldiğimde Türkiye hala yanıyordu... Ve tema ile iletişime geçtiğimde 'gönüllü olarak ve yanında gönüllü getirerek ağaç dikemezsin ama istersen fidan alımı yaparsın ve senin için biz ekeriz.' dendi... Ve bunun üzerine projemi değiştirdim. Daha sonra lise öğrencilerine yaşadıklarımı anlatıp, yurdışında eğitim almanın imkansız olmadığından bahsedebilirim diye düşündüm iki okulla anlaştım 3 ay önce.  Müdür bugün aldığım bursun fetö'ye ait olup olmadığını sormuş okula,darbe girişimde bulunabilirmişim çünkü Amerika'da eğitim almışım vs. 

Bunun üzerine ciddi anlamda düşünmeye başladım bu durum canımı çok sıktı. Bnei yakından tanıyanlar bilir ne din ne de siyaset konuşmayı severim ve bunlardan da başkasına akıl verecek kadar anlamam. Yeni nesilden biri olarak ülkeme dair bir şey yapmak istediğimde önümün açılağacı yerde artık önüme bir sürü taş koyuluyor ve ben bu durumdan aşırı derecede rahatsızım. Ben lisedeyken Yurdışına çıkma amacım sadece eğitim almak, kendi önümü açmak ve daha sonra ülkemde olan insanların önünü açmak istiyordum taki bugüne kadar... Bugün ne kadar çok geriye gittiğimizin farkına vardım ve inanın pirinç tanesi kadar umudum varken buraya geldim ve ben buraya geldiğimden yana onu da yok etmeye çalıştılar. Ama sonuç ne oldu biliyor musunuz? Benim Amerika'da hayatıma giren insanlar beni kendi hırslarımla tekrar tanıştırdılar bana kim olduğumu ayna tutarak gösterdiler. Bana yabancıların güvendiği kadar bir kaç kişi dışında kimse güvenmemişti bunu çok net söyleyebilirim. En inançlı kişi kendim oldum her zaman buraya gelene kadar. Burda kendimden çok şüphe ettiğim zamanlar oldu, çok düştüğüm oldu, çok yanlış yaptığım günümün bok gibi geçtiği günler oldu ve ben tek başıma ayağa kalkmadım burda benim elimden tutup bana destek olan çok insan oldu. Kıskanç insanlarla hiç karşılaşmadım, bir şey yapmak istediğimde 'sen yapamazsın' demek yerine 'yardıma ihtiyacın olursa araman yeter ' dendi, güzel bir şey başardığımda benimle sevindiler benimle güldüler benimle gurur duydular. Ben kendime yetemezken onlar bana aslında hataların ne kadar güzel olduğunu ve yapamn gereken şeylerde düşmem gerektiğini öğrettiler. Kısacası ben burda insanlığa olan umudumu geri kazandım o pirinç tanesi kadar olan umut burda pirinç tarlası oldu. Demem o ki, dibi görmeliyiz demek yerine o dibi görmeden yükselmek mümkün, yükselme kapasitemiz varken gençlere siz ne anlarsınız diyerek yaklaşmayın ve hevesimizi S*KMEYİN. Burda küfür kullanmak istemiyorum tabiki ama hakediyorlar çünkü ben 100 yıl önce hayatımızın yönünü değiştiren insana borçlu hissediyorum kendimi ve siz bizden bu ülkeye dair her şeyimizi alıyorsunuz. Bu ülkeden ağlayarak Türkiye gelmek yerine ben gülerek gelmek istiyorum. Gülerek gelebileceğim bir ülke istiyorum her genç gibi kısacası arkamda bıraktığım geri zihniyetli kişilere orta parmak çekerek gitmek istemiyorum.